Dostluğun kıymeti üzerine kısa öykü

Karda Bırakılan İzler

Soğuk bir kış günüydü. Kar, küçük kasabanın her köşesini beyaza bürümüştü. Sokak lambalarının altında parlayan kristaller, adeta büyülü bir görünüm yaratıyordu. Ahmet ve Yusuf, çocukluklarından beri hiç ayrılmayan iki dost, bu karlı gecede yan yana yürüyordu.

Ahmet, kasabanın en zeki öğrencilerinden biriydi. Daima daha büyük hayallerin peşinden koşar, dünyayı görmek isterdi. Yusuf ise tam aksine, küçük şeylerle keyifli olmayı bilen, sıcak bir yuva ve sevdikleriyle huzurlu bir hayat hayali kuran biriydi. Farklı hayallere sahip olsalar da, birbirlerini her vakit desteklemişlerdi.

O gece Ahmet’in içinde bir huzursuzluk vardı. Yusuf’un yüzüne bakıp, “Yakında buradan ayrılacağım Yusuf,” dedi. Sesi kar taneleri üzere yumuşaktı lakin içinde bir tartı taşıyordu.

Yusuf bir an durdu, yere baktı ve sonra yavaşça gülümsedi. “Biliyordum. Senin için en güzelini istiyorum, dostum,” dedi. “Ama gittiğinde unutmayacaksın değil mi?”

Ahmet, Yusuf’un gözlerine baktı. Orada bir hüzün vardı lakin birebir vakitte içten bir dostluk da. “Hiçbir vakit,” dedi Ahmet. “Sen benim en güzel arkadaşımsın.”

Yıllar geçti. Ahmet büyük bir kentte meslek yapmış, başarılı bir iş adamı olmuştu. Kasabasını ve Yusuf’u daima hatırlıyordu lakin ağır hayatı içinde onu aramaya, mektuplara cevap vermeye pek fırsat bulamamıştı.

Bir gün Ahmet’e, kasabadan bir mektup geldi. Mektubu açtığında kalbi süratle çarpmaya başladı. Yusuf, hastaydı. Kasabada işler berbat gitmiş, sıkıntı vakitler yaşamıştı. Ahmet, bir an bile tereddüt etmeden her şeyi bırakıp kasabaya döndü.

Kasabaya vardığında, eski dostunu her zamanki üzere gülümseyerek karşılarken buldu. Yusuf zayıf düşmüş, lakin içindeki dostluk sıcaklığı hiç azalmamıştı. “Bak,” dedi Yusuf, karlı yere işaret ederek. “Çocukken burada yürür, ayak izlerimizi bırakırdık. Sen daima öne geçerdin, ben de senin müsaadeden yürürdüm.”

Ahmet’in gözleri doldu. Yusuf devam etti: “Ama dostluk, yalnızca birinin müsaadeden yürümek değildir. Ortadan yıllar geçse de, o izler daima kalır. Sen unutsan da, ben daima buradaydım.”

Ahmet, içindeki pişmanlıkla Yusuf’a sarıldı. O günden sonra, dostluklarını tekrar inşa etti. Bazen, en büyük muvaffakiyet; çok uzağa gitmek değil, geride bıraktıklarına sahip çıkmaktı.

İşte dostluk bu türlü bir şey. Dostluk ile ilgili hikaye arayanlar bu yazımızı okuyabilir. Bunun dışında dostluk kıssaları için : www.kisahikaye.com sitesine girebilirsiniz.